26 اَنچُش هم: ”هما جاگها که گۆن آیان گوَشگ بوت: ’شما منی کئوم نهاێت،‘ اۆدا آ، زِندگێن هُدائے چُکّ گوَشگَ بنت.“
شما سجّهێن ایسّا مَسیهئے سرا ایمانئے برکتا هُدائے چُکّ اێت،
روهئے جِند گۆن مئے اَرواها گواهیَ دنت که ما هُدائے چُکّ اێن.
تهنا آ کئومئے جاها نمریت، هُدائے سجّهێن شِنگ و شانگێن چُکّانی جاها مریت تانکه آیان یکجاه و یکراه بکنت.
شَمون پِتْرُسا پَسّئو دات: ”تئو مَسیه ائے، نمیرانێن هُدائے چُکّ.“
منی اَرواه په هُدایا تُنّیگ اِنت، په زِند بکشۆکێن هُدایا، که بارێن کدی هُدائے بارگاها رئوان و آییئے دێما زاهرَ بان؟
من جارَ جنان که منی بادشاهیئے هر کُنڈئے مردم، چه دانیالئے هُدائے تُرسا بلرزنت و هماییا شرپ بدئینت. چێا که هما زندگێن هُدا اِنت و مُدامَ مانیت. آییئے بادشاهی هچبر تباه و بربادَ نبیت و آییئے هُکمرانی هچبر هلاسَ نبیت.
آ سجّهێن مردم هُدائے چُکّ اَنت که هُدائے روه آیانی رَهشۆن اِنت.
چێا که سجّهێن هستی، په بێسَبری همے وَدارا اِنت که هُدائے چُکّ کدێن زاهر کنگَ بنت.