13 اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: ”آکوب منا دۆست اَت و چه ایسّوا نپرتُن کرت.“
لیاه پدا لاپپُرّ بوت و وهدے مردێنچُکّے آورتی، گوَشتی: ”هُداوندا دیست که من نادۆستے آن، پمێشکا منا اے چُکّی هم دات.“ گڑا چُکّئے نامی شَمون کرت.
وهدے هُداوندا دیست که لیاه آکوبا نادۆست اِنت، آییارا چُکّی دات، بله راهیل سَنٹ و بےائولاد اَت.
هرکَسا که وتی زِند دۆست اِنت، گاریَ دنت، و هرکَس که اے جهانا چه وتی زِندا سرَ گوَزیت، آ وتی زندا رَکّێنیت و اَبدمانَ کنت.
”آ که لۆٹیت منی مرید ببیت، اگن چه وتی پت و مات، جَن و چُکّ، برات و گهاران و چه وتی جندئے ساها هم سر مگوَزیت، منی مرید بوتَ نکنت.
کَسێا که وتی پت و مات چه من دۆستترَ بنت، آ منا نکرزیت و کَسێا که وتی بچکّ و جنکّ چه من دۆستترَ بنت، آ هم منا نکرزیت.
زانا، شما پاکێن کتابا نئوانتگ: آ سِنگ که بانبَندێن اُستایان پسند نکرت و نزُرت هما سِنگ، بُنهِشت بوت.