32 آ که وتی چُکّئے پرواهی نکرت و په مئیگی چه آییا سر گوَست، گۆن آییا هئوار، آ دگه سجّهێن چیزّان هم مارا ندنت؟
چێا که هُدایا جهانئے مردم همینچُک دۆست داشتنت که وتی یکّ و یکدانگێن چُکّی نَدر کرت تانکه هرکَس که هُدائے چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، گار و زیان مبیت و تان اَبد زندگ بمانیت.
ما زانێن، هُدا سجّهێن چیزّان په وتی دۆست دارۆکانی شَرّی و اێمنیا کارَ بندیت، په همایان که هُدائے مکسدا گْوانک جنَگ بوتگاَنت.
که هُداوندێن رۆچ و اِسپرے، هُداوند رهمتَ بَکشیت و اِزّتَ دنت. هما که زندا په بێمئیاریَ گوازێنیت، هُداوند شرّێن چیزّان چه آییا دورَ نداریت.
ما گۆن هُدایا مِهر نکرتگ، مِهر همش اِنت که آییا کرتگ و وتی چُکّی دێم داتگ تان په مئے گناهانی شۆدگا کُربانیگ کنگ ببیت.
پرچا که گناهئے مُزّ مَرک اِنت بله هُدائے بَکشش نمیرانێن زِند اِنت که چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها رسیت.
ایسّا په مئے گناهان، مَرکئے دستا دئیگ بوت و په مئے پاک و پَلگار کنگا، چه مُردگان جاه جناێنگ بوت.
چه آسمانا تئوارے آتک: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت و من چه اِشیا باز وشّ و رَزا آن.“
هما که سۆبێنَ بیت، اے سجّهێن چیزّی میراسا رسنت، من آییئے هُدا بان و آ منی چُکَّ بیت.
پرێشتگا گوَشت: ”وتی دستا بدار و چُکّا هچّ مکن. نون منَ زانان که تئو هُداتُرسے ائے، چێا که تئو چَکّ و پَد نبوتئے و وتی بَچّ، وتی یکّێن چُکّ هم منا دات.“
چێا که اگن هُدایا درچکئے اَسلیگێن ٹالانی اۆپار نکرت، تئیی اۆپارا هم نکنت.
شما که رَدکار اێت، اَنگت وتی چُکّان شَرّێن چیزّانی دئیگا زانێت. گڑا شمئے آسمانی پت چینکدر شرترَ زانت که وتی لۆٹۆکێن چُکّان وشّێن چیزّ بدنت.