22 وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
او منی هُدا! اَرمانُن تئیی لۆٹ و واهگئے سَرجم کنگ اِنت، تئیی شَریَت منی دلا اِنت.“
وتی هُکمانی راها منی رهشۆن بئے، که منی وشّی همِشانی تها اِنت.
اگن تئیی شَریَت منی شادمانی مبوتێن، من مسیبتانی تها گار و گُمسار بوتگاَتان.
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
او هُداوند! په هما نجاتا تلوَسَگا آن که چه تئیی نێمگا اِنت و تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
تئیی پرمانانی رَندگیریا کنان که منا سکّ دۆست اَنت.
اِشیئے بدلا، وتی دل و جَبینا گۆن نرم و آرامێن روهێئے پایدارێن زێباییا بسینگارێت، که په هُدایا اے چیزّ باز پُراَرزش اِنت.
هما پِگر و هئیال هُدائے دژمن اِنت که مهاری گُنهکارێن سَرِشتئے دستا اِنت. آ وتا هُدائے شَریَتئے دستا ندنت، اے کارا کرت هم نکنت.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
چه تئیی دپا در آتکگێن شَریَت په من چه هزاران تِلاه و نُگرها شرتر اِنت.
تئیی پرمان منی شادمانی اَنت، په من سۆج و سَلاه اَنت.
منا تئیی هُکم چه تلاها دۆستتر اَنت، چه اَسلیگێن تلاها گێشتر.
چه دوروێن مردمان نَپرتَ کنان و تئیی شَریَتا دۆستَ داران.
ایسّایا گوَشت: ”منی وراک اِش اِنت که وتی دێم دئیۆکئے واهگا پوره بکنان و آییئے کاران سَرجم بکنان.
یَهودی هما اِنت که په دل یَهودی ببیت و راستێن سُنّت دلئے تها بیت، چه هُدائے روها بیت، چه نِبشتگێن لبزا نبیت. چُشێن مردما چه اِنسانا ستا نرسیت، چه هُدایا رسیت.