21 پمێشکا اے کانونا گندان که وهدے نێکی کنگَ لۆٹان، بدی گۆن من گۆن اِنت.
بله دگه کانونے وتی بند و بۆگانی تها گِندان که گۆن منی دلئے کانونا جَنْگا اِنت. اے منا گناهئے کانونئے بَندیگَ کنت که منی بَند و بۆگانی تها کار کنگا اِنت.
چێا که چه ایسّا مَسیهئے راها، زِندئے روهئے کانونا منا چه گناه و مَرکئے کانونا آزات کرتگ.
باید اِنت گناه شمئے سرا هاکمی مکنت، پرچا که شما شَریَتئے ساهگا نهاێت، رهمتئے ساهگا اێت.
پمێشکا مئیلێت گناه شمئے زئوال بئیۆکێن جِسم و جانا هاکمی بکنت که آییئے سِلّێن واهگان پوره بکنێت.
وتی هبرئے هسابا منی گامانی رهشۆن بئے، گناها مئیل که منی سرا هاکمی بکنت.
آیان آزاتیئے کئول و وادهَ دئینت بله وت سِلکاریئے گُلام و بندیگ اَنت. چێا که هرکَس چیزّێا وتی واجه و مسترَ کنت، وت آییئے گُلام و بندیگَ بیت.
ایسّایا گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، هرکَس که گناهَ کنت، گناهئے گُلام اِنت و
منی چمّان چه بےاَرزشێن چیزّان دور بدار، منا وتی راهان زندگ بدار.
ایسّا، هُدائے پاکێن روها سررێچ، چه اُردُنئے کئورا پِر ترّت و پاکێن روه، گیابانا آییئے رهشۆن اَت.
آ وهدا که گناه منی سرا لُمبتنت، تئو مارا بکشِت.
چیا که بێهسابێن سکّیان منا اَنگِرّ کرتگ، مئیارباریان منا گپتگ و دیستَ نکنان، چه منی سرئے مودان گێش اَنت، منی دل کپتگ.
هُدائے شُگرا گِران که چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها رَکّان. هئو، وتی پگر و هئیالا هُدائے شَریَتئے گُلامیا کنان، بله وتی سَرِشتا گناهئے کانونئے گُلام آن.