20 نون، شَریَت آتک که ناپرمانی گێشتر ببیت، بله جاهے که گناه گێش بوت، رهمت هم سررێچتر بوت،
گڑا چے بگوَشێن؟ گۆن گناها دێما برئوێن تان رهمت گێشتر ببیت؟
باید اِنت گناه شمئے سرا هاکمی مکنت، پرچا که شما شَریَتئے ساهگا نهاێت، رهمتئے ساهگا اێت.
او هُداوند! په وتی نامئیگی منی گناه و مئیاران ببَکش، چیا که مزن اَنت.
چێا که شَریَت کَهر و گَزبَ کاریت. بله اۆدا که شَریَت نێستاِنت، شَریَت پرۆشگ هم نبیت.
پمێشکا ترا گوَشان: اے جنێنئے بازێن دۆستیئے سئوَب اِش اِنت، که اِشیئے بازێن گناه بَکشگ بوتنت، بله آ که آییئے دۆستی کمتر اِنت، هما اِنت که آییئے بَکشتگێن گناه کمتر اَنت.“
دُزَّ کئیت که دُزّی بکنت، بکُشیت و تباه بکنت. من آتکگان که مردمان زِندے برسیت، اَلکاپ و شائِگانێن زندے.
اگن من مئیاتکێنان و گۆن آیان هبرُن مکرتێن، آ بێمئیار اَتنت. بله نون آیان په وتی گناهان هچّ اُزر و نیمّۆنے نێست.
بله برئوێت و اے هبرئے مانایا در بگێجێت که من هئیرات و کُربانیگ کنگئے لۆٹۆک نهآن، مِهر و رهمتئے لۆٹۆک آن. من په پهرێزکاران نئیاتکگان، گُنهکارانی لۆٹگ و گْوانک جنَگا آتکگان.
همایان که رۆنندئے نزّیکّا کار بُنگێج کرتگاَت، هرکَسا یکّ دینارے مُزّ رَست.