13 چه شَریَتا پێسر، گناه جهانا هستاَت، بله اگن شَریَتے مبیت، گناه هم هسابَ نبیت.
چێا که شَریَت کَهر و گَزبَ کاریت. بله اۆدا که شَریَت نێستاِنت، شَریَت پرۆشگ هم نبیت.
هرکَس که گناهَ کنت، شَریَتئے هلاپا کارَ کنت، چێا که گناه، ناشَری اِنت.
آییئے اے کار هُداوندئے چمّان رَدێن کارے اَت، پمێشکا اۆنانی هم مَرکئے دپا دات.
بله هُداوندئے چمّان یَهودائے ائولی چُکّ هێر بدکارے اَت، پمێشکا هُداوندا مَرکئے دپا دات.
بیا پِتا شرابَ وارێنێن و گۆن آییا وپت و وابَ کنێن که چه هماییا وتی نَسل و پَدرێچا دێما ببرێن.“
آ اَنگت نئوَپتگاَتنت که چه سُدومئے هر کُنڈا سجّهێن مردێن، پیر و وَرنا آتکنت و لۆگِش اَنگِرّ کرت.
گڑا هُداوندا گوَشت: ”سُدوم و گُمورَهئے هلاپا پِریاتے چِست اِنت. آیانی گناه همینچک باز اَنت
سُدومئے مردم بَدکار و هُداوندئے دێما باز گُنهکار اَتنت.
اِشانی وشّێن بۆ که هُداوندئے کِرّا سر بوت، وتی دلا گوَشتی: ”من چه اِد و رند هچبر زمینا انسانئے سئوَبا نالتَ نکنان، بِلّ تُرے چه کَسانیا آییئے دلئے واهگ بَد اَنت. چه اِد و دێم هچبر سجّهێن سَهداران اے پئیما هۆریگا گار و گُمسارَ نکنان که انّون کرتگُن.
نون هُدائے چمّان زمین سِلّ و چه شِدّتا پُرّ اَت.
ما زانێن که چه مرکا گوَستگ و په زِندمانا رَستگێن، چێا که گۆن وتی براتان مِهرَ کنێن. هرکَس که مِهرَ نکنت، مرکئے ساهگا مانیت.
لوتئے دوێن جنکّ چه وتی پتا لاپپُرّ بوتنت.
پرچا که هچکَس چه شَریَتئے کار بندگا هُدائے دێما پهرێزکار زانگَ نبیت، چێا که شَریَت مردما سرپدَ کنت که گناه چێے.