20 هُدائے وادهئے سرا، اِبراهێم ناباور نبوت و شَکّی نکرت، آ وتی باورئے سرا مُهر اۆشتات و هُدایی شان و شئوکت دات.
بَهتاور ائے تئو که باوَرِت کرتگ، چێا که هُداوندئے هما هبر که گۆن تئو گوَشگ بوتگاَنت، سَرجمَ بنت.“
گوَشتی: ”متُرس، شَرَپمندێن مرد! اێمن باتئے. ڈَڈّ بئے. مُهکم بئے.“ اَنچۆ که آ گۆن من هبر کنگا اَت، من ڈڈتر بوتان و گوَشت: ”منی واجه! گۆن من هبر کن، چێا که تئو منا زۆر بَکشاتگ.“
او منی چُکّ! گڑا تئو هما رهمتئے برکتا که مارا چه ایسّا مَسیهئے نێمگا رسیت، وتا مُهر و مُهکم بدار.
زَکَریایا چه پرێشتگا جُست کرت: ”اِشیا چۆن بزانان و باور بکنان؟ من پیر آن و منی جَن هم مزناُمر اِنت.“
وهدے مردمان اے کار دیست، تُرستِش و هُدااِش ستا کرت و ساڑات که مردمی اینچک واک و اِهتیار داتگاَنت.
په چاپلوسی هما مردمان سِلّ و پلیتَ کنت که اَهد و کَرارئے هلاپا کارِش کرتگ، بله هما مردم که وتی هُدایا شرّیا پَجّاهَ کارنت، آییئے دێما مُهرَ اۆشتنت.
اِبراما هُداوندئے سرا باور کرت و هُداوندا اِبرامئے اے باور، په آییا پاکی و پَلگاریے هساب کرت.