31 گڑا چه باورئے راها ما شَریَتا پرۆشێن و هرابَ کنێن؟ هچبر! ما شَریَتا مُهرترَ کنێن.
من هُدائے رهمتان پادمالَ نکنان، چێا که اگن پاکی و پَلگاری شَریَتئے رندگیریئے سئوَبا بِرستێن، گڑا مَسیهئے مَرکا هچّ مانا نبوتگاَت.
گُمان مکنێت که من په تئورات و نبیانی هبرانی کار نبندگ و ناکار کنگا آتکگان. من په آیانی کار نبندگ و ناکار کنگا نئیاتکگان، په آیانی سَرجم کنگا آتکگان.
مَسیه، شَریَتئے سَرجمی و هلاسی اِنت. آسر اِش اِنت، هرکَس که باورَ کنت، پاک و پَلگار زانگَ بیت.
تانکه شَریَتئے لۆٹ مئے جِسم و جانا سَرجمیا پوره ببیت، ما که گُنهکارێن سَرِشتئے راها نزورێن، روهئے راها زورێن.
چێا که وهدے من زانت که شَریَتا داشتَ نکنان، من شَریَتئے چَمّان مُرتان که په هُدایا زندگ ببان.
هُدائے شُگرا گِران که چه مئے هُداوند ایسّا مَسیهئے راها رَکّان. هئو، وتی پگر و هئیالا هُدائے شَریَتئے گُلامیا کنان، بله وتی سَرِشتا گناهئے کانونئے گُلام آن.
وتی دِل و دَرونا، چه هُدائے شَریَتا شادان آن،
پرچا که اگن شَریَتئے رَندگیر و مَنّۆک میراسدار بوتێننت، باور بےاَرزش و واده بێمانا اَت،
هچبر! بِلّ که سجّهێن مردم درۆگبند ببنت، هُدا راستگۆ اِنت! هما پئیما که نِبیسگ بوتگ: ”پمێشکا، تئو که هبرَ کنئے برهکّ ائے و دادرسیئے وهدا کامیاب.“
نون زلورت نهاِنت آ وتی پت و ماتا شرپ بدنت.‘ شما په وتی دۆد و رهبندانی دارگا هُدائے هبرا پرۆشێت.
پمێشکا شمارا گوَشان، اگن شمئے پهرێزکاری و شَرکِردی چه پَریسی و شَریَتئے زانۆگرانی کِردا گێشتر مبیت، هچبر آسمانی بادشاهیئے دروازگا پُترت نکنێت.
ایسّایا گوَشت: ”انّون بِلّ که اَنچُش ببیت، اے پئیما هُدائے رَزایا سَرجمَ کنێن.“ گڑا آییا مَنِّت و ایسّایی پاکشۆدی دات.
او هُداوند! وهد آتکگ که تئو کارے بکنئے، چێا که تئیی شَریَتا پرۆشنت.
او منی هُدا! اَرمانُن تئیی لۆٹ و واهگئے سَرجم کنگ اِنت، تئیی شَریَت منی دلا اِنت.“
آ کئیت، اے باگپانانَ کُشیت و باگا دگه باگپانانی دستا دنت.“ وهدے مردمان ایسّائے اے هبر اِشکت، گوَشتِش: ”چُش مبات!“
اگن هما شَریَتئے سئوَبا که زانت و راستیئے جئوهر اِنت جاهلانی تالیم دئیۆک و کۆدکانی استاد ائے،
هچبر چُش نهاِنت. اگن چُش بوتێن گڑا هُدایا چِه پئیما دنیائے دادرسی کرتَ کرت؟