13 گُٹّ و گلواِش پْراهێن کَبرے، زبانا په مکر و پرێبا کارَ بندنت، گَرّمارئے زَهرِش لُنٹانی چێرا اِنت و
چیا که راستی آیانی زبانا نێست و دل و دَرونِش تباهی اِنت و بسّ. گُٹّ و گلواِش پْراهێن کَبرے و وتی زبانا په چاپلوسی کارَ بندنت.
وتی زبانا چۆ مارا تێزَ کننت و گرّمارئے زهرِش لُنٹانی چێرا اِنت. اۆشت...
منی اَرواه شێرانی نیاما اِنت، آس بُن دئیۆکانی نیاما وپسان، هما مردمانی نیاما که دنتانِش تیر و نئیزه اَنت و زبانِش تێزێن زَهم.
او پرێبکار! تئیی زبان، تباهی و بربادیئے پندلانَ سازیت، اَلماسێن تێگێئے پئیما.
هچبر! بِلّ که سجّهێن مردم درۆگبند ببنت، هُدا راستگۆ اِنت! هما پئیما که نِبیسگ بوتگ: ”پمێشکا، تئو که هبرَ کنئے برهکّ ائے و دادرسیئے وهدا کامیاب.“
دپئے هبری بدی و پرێب اِنت، چه اگلمندی و نێککاریا دستی شُشتگ.
سجّهێنان وتی دێم ترّێنتگ و هۆریا ناهودَگ بوتگاَنت، کَسّ شَرّێن کار کنگا نهاِنت، هچکَس.