12 سجّهێنان وتی دێم ترّێنتگ و هۆریا ناهودَگ بوتگاَنت، کَسّ شَرّێن کار کنگا نهاِنت، هچکَس.
سجّهێنان وتی راه گار داتگ، هۆریگا پلیت بوتگاَنت، نێککارے نێست، یکّے هم نێست.
مێشانی پئیما گار و سرگردان اتێت، بله نون هماییئے کِرّا پِر ترّتگێت که شمئے اَرواهانی شپانک و سَمبالۆک اِنت.
هما که پێسرا ترا هچّ پائدگی ندات، بله نون په تئو و په من، دوێنان پائدَگمَند اِنت.
هُدایا وتی سجّهێن جۆڑ کرتگێن چیزّ چارتنت. دیستی که اے کار سکّ شَرّ بوت. شپ گوَست و سُهب بوت. اے شَشُمی رۆچ اَت.
اے نابودێن گُلاما ڈنّا تَهاریا دئور بدئیێت. اۆدا گرێونت و دَنتان په دنتانَ درُشنت.‘
نادان وتی دلا گوَشیت: ”هُداے نێست.“ اے پَلیتّ اَنت و کارِش بَژناک، نێککارے نێست.
اِشان منی سۆج داتگێن راه زوتّ یله داتگ. په وت بُتێن گوَسکے اَڈِّش کرتگ و سُجدَهِش کرتگ. په آییا کُربانیگِش کرتگ و گوَشتگِش: ’او اِسراییل! اے تئیی هُدا اِنت که ترا چه مِسرا در کرت و آورتی.‘
سجّهێنان هُدائے راه گار داتگ، هۆریگا پلیت بوتگاَنت، نێککارے نێست، یکّے هم نێست.
کَسّ سرپدَ نبیت، هچکَس هُدائے شۆهازا نهاِنت.
گُٹّ و گلواِش پْراهێن کَبرے، زبانا په مکر و پرێبا کارَ بندنت، گَرّمارئے زَهرِش لُنٹانی چێرا اِنت و