3 تئو، هرکَس ببئے، وهدے دگران اێرَ جنئے بله وت هما کارانَ کنئے، تئیی هئیالا چه هُدائے دادرَسیا رَکّئے؟
هرچُنت آ چه هُدائے هُکما سهیگ اَنت که چُشێن کارانی کنۆک مَرکئے لاهک اَنت، بله اَنگت نه تهنا وت آ کارانَ کننت، دگرانی هم چُشێن کارانی پُشتَ بنت.
هما وهدا که مردمَ گوَشنت ”اَمن و امان اِنت“، آیانی سرا اَناگت تباهیے کئیت، انچۆ که لاپپُرّێن جنێنێئے چِلّگی درد اناگتَ کایَنت، و آ تَتکَ نکننت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”او مرد! کَسێا منا شمئے میراسئے بهر کنۆک نکرتگ.“
کمّے وهدا رَند، دگرێا پِتْرُس دیست و گوَشتی: ”تئو هم چه همایان ائے.“ پِتْرُسا پَسّئو دات: ”او مرد! من چه آیان نهآن.“
زانا، تئو نزانئے اگن چه وتی پتا بلۆٹان، آ په منی کُمکّا همے انّون دوازده لشکرا گێشتر پرێشتگ راهَ دنت.
او ماران، او سْیَهمارزادگان! شما چۆن چه دۆزهئے سِزایا رَکّتَ کنێت؟
گوَشتی: ”متُرس، شَرَپمندێن مرد! اێمن باتئے. ڈَڈّ بئے. مُهکم بئے.“ اَنچۆ که آ گۆن من هبر کنگا اَت، من ڈڈتر بوتان و گوَشت: ”منی واجه! گۆن من هبر کن، چێا که تئو منا زۆر بَکشاتگ.“
تئو اے کار کرتگاَنت و من هچّ نگوَشت، هئیالِت کرت که من تئیی پئیمێنے آن. بله نون ترا ملامتَ کنان و تئیی مئیار و گناهان تئیی چمّانی دێما اێرَ کنان.
پِتْرُسا درّاێنت: ”او مرد! من سرپدَ نبان تئو چے گوَشگا ائے.“ پِتْرُس همے هبرا گوَشگا اَت که کرۆسا بانگ دات.
گۆن اے سجّهێن بدیان رکّتَ کننت؟ او هُدا! وتی هِژمئے تها کئومان سرشکون کن.
پمێشکا تئو، هرکَس که ببئے، وهدے دگران مئیاریگَ کنئے، ترا هم اُزرے نێست. چێا که گۆن دگرێئے مئیاریگ کنگا، وتا مئیاریگَ کنئے. پرچا که تئو وَت هما کارانَ کنئے.
ما زانێن هُدائے دادرَسی آیانی سرا بَرهَکّ اِنت که اے پئیمێن کارَ کننت.
بله، او اِنسان! په راستی تئو کئے ائے که گۆن هُدایا یکّ و دو بکنئے؟ اے شَرّێن هبرے که اڈّ کرتگێنے وتی اَڈّ کنۆکا بگوَشیت: ”چیا منا اے پئیما اڈِّت کرتگ؟“