دائِمی جێڑه و جَنجال اِنت که آیانی پگر و هئیال سِلّ تَرّتگاَنت و آ چه راستیا دور برگ بوتگاَنت. اِشانی گُمان همش اِنت که هُداتُرسی پائدگمندێن کار و بارے.
اے مردم، گلّهگزار، ایرازگِر و وتی بدکاری و سِلّێن واهگانی بُڈّتگێن اَنت، په وت پهرَ بندنت و په وتی نپ و سوتّان گۆن چاپلوسی و چَرپزبانی مردمان ستا کننت.
گۆن تَهر تَهرێن بدیان هما مردمان ردَ دنت که گاری و گمراهیئے راهِش زرتگ. اے مردم گار و گُمسارَ بنت، چێا که اِشان راستی دۆست نداشتگ و نزُرتگ که بِرَکّنت.
اے مردم، شمئے پُرمِهرێن باوَرمندی دیوانان، وهدے په بێپرواهی گۆن شما هۆریگا وراکَ ورنت په شما بَنّامی و پۆلنگے بنت. اے هما شپانک اَنت که تهنا وتی جندئے پَزّۆر کنگئے رندا اَنت. هما بێهئورێن جمبر اَنت که گواتِشَ بارت. هما ڈُکّالی درچک اَنت که بێبَر و بێریشّگ اَنت و دو بَر مُرتگاَنت.
انّون من مردمانی وشنۆدیا لۆٹگا آن یا هُدائے؟ من مردمانی وشّ کنگئے جُهدا نهآن. اگن من اَنگت مردمانی وشّ کنگئے جُهدا بوتێنان، مَسیهئے هِزمتکارے نهاَتان.
شمئے پَرمانبرداریئے تئوار و آواز سجّهێنانی نیاما پرُشتگ و من چه شما شادمان آن، بله چه شما لۆٹان که په نێکێن کاران دانا و هۆشمند ببێت و چه سِلّێن کاران پاک و ساپ بمانێت.
هچکَس په دو واجها گُلامی کرتَ نکنت، یا گۆن یکّێا دژمنیَ کنت و دومیگی دۆستَ بیت، یا گۆن ائولیگا وپادارَ بیت و چه آ دگرا بدیَ کئیت. شما یَکوهد و یکجاه هُدا و زَرّئے گُلامیا کرتَ نکنێت.