32 چێا که هُدایا سجّهێن مردم ناپرمانیئے بندیگ کرتگاَنت تانکه سجّهێنانی سرا رَهم بکنت.
بله پاکێن کتابَ گوَشیت که هر اِنسان گناهئے بندیگ اِنت. بسّ ایسّا مَسیهئے سرا باوَر کنگئے سئوَبا واده هما مردمان دئیگَ بیت که مَسیهئے سرا ایمانَ کارنت.
گڑا چے بگوَشێن؟ مئے، یَهودیانی هال چه آ دگران گِهتر اِنت؟ نه، هچّ پئیما گهتر نهاِنت! چێا که ما اے هبر پَدّر و پکّا کرتگ که سجّهێن مردم، یَهودی و یونانی، گناهئے بندیگ اَنت.
ایسّا مَسیهئے سرا باورمندی، اے پاکیئے بَکشش و ٹێکیا په سجّهێن باورمندانَ رسێنیت و په کَسّا هچّ پَرک و پێرے اِلّگَ نبیت.
وهدے من چه زمینا چست کنگَ بان، سجّهێن مردمان وتی نێمگا کَشّان.“
آ آتک که شاهد ببیت و په همے رُژنا گواهی بدنت، تانکه سجّهێن مردم چه آییئے گواهیا ایمان بیارنت.
هما پئیما که چه یکّێئے ناپرمانیا بازێن مردمے گنهکار کنگ بوت، چه یکّێئے پَرمانبرداریا بازێنے پاک و پَلگار هم کنگَ بیت.
نون آ ناپرمان بوتگاَنت تانکه چه هما رَهمتا که شُمارا رَستگ، آیان هم رَهمت برسیت.
بله ایمانئے اے راهئے پچ بئیَگا و پێسر ما شَریَتئے بندیگ اَتێن، بزان تان ایمانئے زاهِر بئیَگا زندانی اَتێن.