4 و من همایانی هساب اِشکت که مُهر جنَگ بوتگاَتنت. چه اِسراییلئے چُکّانی سجّهێن کَبیلهان، یکّ سَد و چِلّ و چار هزار مردم مُهر جنَگ بوتگاَت:
رندا من چارت تَه هما گوَرانڈ سَهیونئے کۆهئے سرا اۆشتاتگ و یکّ سَد و چِلّ و چار هزار مردمی گۆن که آییئے و آییئے پتئے نامِش پێشانیگئے سرا نبشته اِنت.
اے یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێن مردم، تَهتئے دێما و چارێن سَهدار و کماشانی دێما نۆکێن سئوتے جنگا اَتنت. اَبێد چه هما یکّ سَد و چِلّ و چار هزارێنان که چه زمینا مۆکگ بوتگاَتنت، دگه کَسّا اے سئوت در برتَ نکرت.
تان منی بادشاهیئے تها چه منی پَرزۆنَگا بوَرێت، بنۆشێت، تَهتانی سرا بنندێت و بنی اِسراییلئے دوازدهێن کَبیلهانی دادرسیا بکنێت.
ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شمارا راستێنَ گوَشان، هما نۆکێن دنیایا وهدے انسانئے چُکّ وتی شان و شئوکتئے تَهتئے سرا نندیت، شما که منی همراه اێت، دوازده تَهتئے سرا نندێت و بنی اِسراییلئے دوازدهێن کَبیلهانی دادرسیا کنێت.
په همے لَبز و کئولئے سَرجم بئیگئے اُمێتا، مئے یَهودیانی دوازدهێن کَبیله شپ و رۆچ په دلسِتکی هُدایا پرستشَ کننت. او مَڑاهدارێن بادشاه! یَهودی پمێشکا منی سرا بُهتام جنَگا اَنت که من په همے کئولئے سَرجم بئیگا سَدّک آن.
من اِشکت، اسپسوارێن لشکر دو هزار لکّ اَت.
چه هُدا و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے هِزمتکار، آکوبئے نێمگا په دوازدهێن کَبیلهان که دنیایا شِنگ و شانگ اَنت. شمارا سلام سر بات.
اِسراییلئے بارئوا اِشئیا نَبی جارَ جنت و گوَشیت: ”بِلّ که بنی اِسراییلئے چُکّ، دَریائے رێکانی کِساسا باز ببنت، بله چه آیان تهنا یکّ کَسانێن پَشت کپتگێن بهرے رَکّیت.
هُداوندا اِبرام ڈنّا بُرت و گوَشت: ”آسمانا بچار و اِستاران هساب کن، اگن هسابِش کرتَ کنئے. تئیی نَسل و پَدرێچ اِشانی پئیما بازَ بیت.“
سِنگ، اِسراییلئے چُکّانی نامانی هسابا ببنت، دوازده نام و دوازده سِنگ. هر یکّێئے سرا چه دوازدهێن کَبیلهان یکّێئے نام چۆ مُهرا نَکش ببیت.
چه یَهودائے کَبیلها دوازده هزار مردم مُهر جنَگ بوتگاَت، چه روبِنئے کَبیلها دوازده هزار، چه جادئے کَبیلها دوازده هزار،
رَندا، گُلام آتک و گۆن هُدابُندا گوَشتی: ’واجه! هرچے که تئو منا هُکم دات من هما ڈئولا کرت، بله اَنگت جاگه هستاِنت.‘