5 گڑا چه تَهتا تئوارے آتک، گوَشتی: ”مئے هُدائے تئوسیپا بکنێت، او آییئے سجّهێن هِزمتکاران، او سجّهێن هُداتُرسان، کَسان و مزن!“
جی هئو، هُداوندا بنازێنێت، او هُداوندئے سجّهێن هزمتکاران که شپان هُداوندئے لۆگا آییئے هزمتا کنگا اێت!
هرچیزّا که ساه مان، هُداوندا ستا بکنات. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. هُداوندئے ناما بنازێنێت، او هُداوندئے هزمتکاران، هُداوندا بنازێنێت،
همے سئوَبا، اے هُدائے تَهتئے دێما اَنت و شپ و رۆچ، آییئے پرستشگاها، آییئے هِزمتا کننت و هما که تَهتئے سرا نِشتگ اِشان ساهێلَ کنت.
شما، او هُداتُرسان! آییا بنازێنێت. او آکوبئے سجّهێن چُکّ و اۆبادگان! آییا اِزّت و شان بدئیێت. او اِسراییلئے پدرێچان! آییئے هئیبتا بچارێت.
من مُردگ دیستنت، مزن و کسان، که تَهتئے دێما اۆشتاتگاَتنت. کتاب پَچ کنگ بوتنت و دگه کتابے هم پَچ کنگ بوت، ”زِندئے کتاب“. مُردگ وتی کرتگێن کارانی هسابا دادرسی کنگ بوتنت، هما کارانی هسابا که کتابانی تها نبشتگاَت.
نون هپتمیا وتی دَرپ گواتا رێتک و بُرزێن تئوارے چه پرستشگاهئے تَهتا آتک، گوَشگا اَت: ”کار هلّتگ.“
همایان برکتَ دنت که هُداوندئے تُرس آیانی دلا اِنت، مزنێن و کَسانێنان، یکّ پئیما.
اِشیا سجّهێن مردم، کَسان و مزن، هستۆمند و نێزگار، آزات و گُلام، اے هُکم داتنت که وتی راستێن دستا یا پێشانیگا نشانے پِر بکننت،
تانکه شما بادشاهانی گۆشت، سالارانی گۆشت، پُرواکێن مردمانی گۆشت، اسپ و اسپسوارانی گۆشت، سجّهێن مردمانی گۆشت، آزات و گُلامانی و کَسان و مزنێنانی گۆشتا بوَرێت.“