6 نون من دیست که جنێن چه هُدائے پَلگارتگێنانی و ایسّائے شاهدانی هۆنئے نۆشگا نِشه و مَلار اَت. من که دیست، سکّ هئیران و هَبَکّه منتان.
اِشان تئیی پَلگارتگێن مردم و پئیگمبرانی هۆن رێتکگ، پمێشکا تئو اِشانا هۆن په نۆشگا داتگ. اے همِشیئے لاهک اَنت.“
دومی رسترا اجازت دئیگ بوت که ائولی رسترئے بُتا ساه مان بکنت تانکه ائولی رسترئے بُت هبر هم کرت بکنت و همایان بکۆشارێنیت که اے بُتا پرستشَ نکننت.
منَ زانان تئو کجا جَهمنند ائے، همۆدا که شئیتانئے تَهت اِنت، بله تئو منی نام مُهر داشتگ. تئو منی وپادارێن شاهد، اَنْتیپاسئے وهدا هم منی سرا باوَر کنگا اِنکار نکرت، هما اَنْتیپاس که شمئے نیاما کُشگ بوت، همۆدا که شئیتان جَهمنند اِنت.
آییا اجازت دئیگ بوت که هُدائے پَلگارتگێن مردمانی هلاپا جنْگ و جدل چست بکنت و آیان پرۆش بدنت. آییا هر کَبیله، کئوم، زبان و راجئے سرا اِهتیار دئیگ بوت.
مئے برات، گوَرانڈئے هۆن و وتی شاهدیئے لبزئے سئوَبا، بُهتام جنۆکئے سرا بالادست بوتگاَنت. مرکئے دێما آیان وتی ساهئے هچّ پرواه نکرتگ.
اے هبرا هم زاننت که وهدے تئیی شهید اِسْتیپانئے هۆن رێچگ بوت، من همۆدا اۆشتاتگاَتان و په آییئے کُشگا رازیگ اَتان و آییئے هۆنیگانی گُد و پُچّانی نِگهپان اَتان.‘
اے، بُرزێن اَرشئے هُدائے هلاپا هبرَ کنت و آییئے پاکێن مردمان آزارَ دنت. اِشیئے اِرادهَ بیت که کانون و وهدان بدل بکنت و هُدائے پاکێن مردم په وهدێا اِشیئے دستا دئیگَ بنت، بزان تان وهدێا، وهدان و نێم وهدا.
من اَنگت چارگا اَتان و آ کانٹ گۆن پاکێن مردمان جنْگا اَت و آیان چێردست کنگا اَت،
گوَشتی: ”هرکَس مهمانان شرترێن شرابا پێسرا دنت. وهدے آ مَست و ملارَ بنت، رَندا اَدنا و اَرزانترێنا کاریت. بله تئو شرترێن شراب نۆکی آورتگ.“