شما وتی پت، بزان اِبلیسئے چُکّ اێت و هماییئے مُراد و واهگانی سرا کار کنگَ لۆٹێت. آ چه بِنداتا هۆنیگے و چه راستیا دور اِنت، چێا که آییا هچّ راستی مان نێست. وهدے درۆگَ بندیت، وتی جندئے دلئے هبرا کنت، چێا که درۆگبندے و درۆگانی پت اِنت.
بله تیاتیرَهئے اے دگه مردم، شما که اے تالیمئے منّۆک نهاێت و ”شئیتانئے جُهلێن رازان“، اَنچُش که لهتێنَ گوَشیت، شرّیا سرپد نهاێت، اے گپّان شمارا گوَشان: ”شمئے سرا دگه گرانێن بارے نلَڈّان،
راهئے سرا رِتکگێن تُهمانی مانا، هما مردم اَنت که هُدائے هبران گۆشَ دارنت، بله شئیتانَ کئیت و چه آیانی دلا، هُدائے هبران درَ کنت که چُش مبیت آ باور بکننت و برَکّنت.
رَندا گۆن همایان که چَپّێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او شومّان! چه منی دێما دور بێت و هما جمبورێن آسئے نێمگا برئوێت که هچبرَ نمریت و په شئیتان و آییئے همراهان اَڈّ کنگ بوتگ.
و رستر، هما درۆگێن پئیگمبرئے همراهیا گرگ بوت که رسترئے دێما مۆجزهی پێش داشتگاَت. گۆن اے مۆجزهان، آییا هما رَد داتگاَتنت که رسترئے نشانِش زرتگاَت و آییئے بُتِش سُجده کرتگاَت. دوێن، زندگا هما گوَرما دئور دئیگ بوتگاَتنت که گۆن آس و گۆکُرتا بُن اَت.
اے هما پلیتێن روه اَنت که مۆجزه پێشَ دارنت و سجّهێن دنیائے بادشاهانی کرّا رئونت که آیان په جنْگ کنگا یکجاه بکننت، هما جنْگ که پُرواکێن هُدائے مزنێن رۆچا بیت.
پَشت کپتگێن مردم که اے اَزابان نکُشتگاَتنت، اَنگت چه وتی دستانی کاران پشۆمان نبوتنت و تئوبهِش نکرت و تلاه، نُگره، بْرنج، سِنگ و دارئے هما پلیتێن اَرواه و بُتانی سُجده کنگِش یله نکرت که نه دیستَ کننت، نه اِشکتَ کننت و نه راه شتَ کننت.
بچار، من چه شئیتانئے کَنیسَهئے مردمان لهتێن ترا دئیان، چه همایان که وتا یَهودیَ گوَشنت بله یَهودی نهاَنت و درۆگَ بندنت. بچار، من آیانَ پرمایان، آ کاینت، تئیی پادانی دێما کپنت و سرپدَ بنت که من ترا دۆست داشتگ.
من تئیی آزار و نێزگاریا سرپد آن بله تئو هستۆمند ائے. آ کُپرانَ زانان که هما مردمان کرتگاَنت که وتا یَهودیَ گوَشنت بله یَهودی نهاَنت. آ شئیتانئے کَنیسَهے اَنت.
چۆ مبیت کَسے وڑے نه وڑے شمارا رَد بدنت، هُداوندئے رۆچ تان هما وهدا نئیئیت که مردم چه هُداوندا سَرکَشّ مبنت و بێرَهبَندێن مرد، بزان ”تباهیئے چُکّ“ پاشْک مبیت.
گۆن مزنێن تئوارێا کوکّاری کرت: ”کپتگ، کپتگ، مزنێن بابِل، نون پلیتێن روهانی منندجاه بوتگ و هر ناپاکێن اَرواهئے جاگه اِنت و هر ناپاکێن مُرگئے کدۆه اِنت و هر ناپاک و بَژّناکێن سَهدارئے لۆگ اِنت.“
پمێشکا شادهی کنێت، او آسمانان و آسمانانی نِشتگێنان! بله بَژن و اَپسۆز په شما، او زمین و دریا! چێا که شئیتان په شما اێر آتکگ، چه زهرا سکّ پُرّ اِنت، چێا که زانت که آییئے وهد کمّ اِنت.“