2 هُداوندا بنازێنێت، آییئے ناما ستا کنێت. هر رۆچ هما نجاتئے جارا بجنێت که چه آییئے نێمگا اِنت.
گۆن آیان گوَشتی: ”شما دنیائے سجّهێن کئومانی کِرّا برئوێت و وشّێن مِستاگا سر کنێت.
تئیی آدلێن کارانی هبرا کنان، سجّهێن رۆچا تئیی داتگێن نجاتئے جارا جنان، هرچُنت که آیانی هساب چه منی زانگا ڈنّ اِنت.
تئیی رَکّێنۆکێن مَدَتُن وتی دلا چێر نداتگ، تئیی وپاداری و نجاتبکشیئے بارئوا هبرُن کرتگ و چه مزنێن دیوانا تئیی مِهر و وپااُن نپۆشێنتگ.
تئیی شان و شئوکتا نازێنان، او منی هُدا! او بادشاه! تئیی ناما سَتا کنان، اَبد تان اَبد.
آسمانا، زمینئے سرا، زمینئے چێرا و دریائے تۆکا، هرچے که آیانی تها هست، من اِشکت سجّهێن اَڈّ کرتگێن چیزّ گوَشگا اَتنت: ”ستا، اِزّت، شئوکت و زۆر، تَهتئے سرا نِشتگێنئے و گوَرانڈئے بات، اَبد تان اَبد.“
او براتان، او اِبراهێمئے نَسل و پَدرێچ و درکئومێن هُداتُرسان! اے رَکّێنگئے کُلئو و پئیگام، په ماشما رئوان دئیگ بوتگ.
او هُداوند! تئیی دستئے همُک کار تئیی شُگرا گیپت، تئیی وپادار ترا نازێننت.
او هُداوندئے پرێشتگان! شما، او زۆراوران که آییئے هبران برجاهَ دارێت و آییئے پرمانبرداریا کنێت! هُداوندا بنازێنێت.
ترا هر رۆچَ نازێنان و تئیی ناما ستا کنان، اَبد تان اَبد.