3 که هُداوند مزنشانێن هُدا اِنت، سجّهێن ”هُدایانی“ مسترێن بادشاه.
که هُداوند مزَن اِنت و ستایانی لاهک، چه سجّهێن ”هُدایان“ باکَمالتر اِنت.
هُداوند مزن اِنت و ستائے باز لاهک، کَسّ آییئے مزنیا کَدّ و کِساس کرتَ نکنت.
منَ زانان که هُداوند مزن اِنت، که مئے هُداوند چه سجّهێن هُدایان مستر اِنت.
چیا که تئو، او بُرزێن اَرشئے هُداوند، سجّهێن زمینئے سرا مزنشان ائے، تئو سجّهێن ”هُدایانی“ سرا بالادست ائے.
نون منَ زانان که هُداوند چه آ دگه سجّهێن هُدایان مستر اِنت. چێا که وتی مهلوکی چه گُروناکێن مِسریانی زُلم و زۆراکیان رَکّێنت.“
نه په زمینا، چێا که هُدائے پادانی چێرئے پدگ و چارچۆبه اِنت، نه په اورشَلیما چێا که ’مزنێن بادشاهئے‘ شهر اِنت.
چیا که بُرزێن اَرشئے هُداوند باکَمال اِنت، سجّهێن جهانئے مزنێن بادشاه.
نون منِ نِبوکَدنِزَر آسمانانی بادشاها ستا کنان، ساڑایان و شرپَ دئیان چێا که آییئے سجّهێن کار راست اَنت و آییئے راه په اِنساپ. آ، گُروناکانی گردِنا جَهل کرتَ کنت.“
من همے شپا مِسرا گَردانَ بان و مُلکئے سجّهێن ائولی مَردێنچُکّانَ جنان. اِنسانان بگر تانکه دَلوَتانی ائولی چُکّانَ جنان و مِسرئے سجّهێن هُدایان سِزا دئیان. من هُداوند آن.
کئومان مئے چێردستَ کنت، راجان مئے پادانی چێرا.
او منی اَرواه! هُداوندا بنازێن. او هُداوند، منی هُدا! تئو بێکساس مزن ائے، تئو گۆن اِزّت و شانا پۆشِتگئے.