12 او هُداوند! بَهتاور اِنت هما که تئو آییا اَدبَ کنئے، هما که تئو گۆن وتی شَریَتا آییا تالیمَ دئیئے.
من همایان نِهرَّ دئیان و اَدبَ کنان که منا دۆست اَنت. پمێشکا په دل پشۆمان بئے و تئوبه کن.
شرّ بوت که سکّی و سۆریانی تها کپتان که تئیی هُکمان در برت بکنان.
بزّگ بئیگا پێسر، چه راستێن راها ٹگل وران اتان، بله نون تئیی هبرئے رندگیر آن.