4 چیا که تئو، او هُداوند، منا گۆن وتی دستئے کاران شادمان کرتگ، تئیی تئوسیپا شادمانیئے سئوتَ جنان.
وتی دستئے سجّهێن کارانی سرا هاکم کرت و هر چیزّ آییئے پادانی چێرا اِشت.
منی روه گَلا بال اِنت، که هُدا منی رَکّێنۆک اِنت.
هئو، هُداوندا په ما مزنێن کار کرت، ما گَل اَتێن.
شما هم نون همے ڈئولا گمیگ اێت، بله من شمارا پدا گندان و آ وهدی شما گَلَ بێت و شمئے وشّیا هچکَس پَچ گپتَ نکنت.
آییئے سرا شادهی کنێت، او آسمانان! شادهی کنێت، او هُدائے پَلگارتگێن مردمان، او کاسِد و پئیگمبران! چێا که هُدایا اِشیئے دادرسی هما پئیما کرتگ که اِشیا گۆن شما کرتگ.
کوَهنێن زمانگان یاتَ کنان تئیی سجّهێن کارانی سرا پِگرَ کنان، تئیی دستانی کرتگێن کارانی هئیالا کپان.
هُداوندئے شان تان اَبد بمانات، هُداوند چه وتی کاران شادمان بات.
تئیی کار تئیی هزمتکارانی دێما پدّر باتنت و تئیی مزنی په آیانی اۆبادگان.
پهرێزکار هُداوندئے درگاها شادهی کنات و آییئے درگاها پناه بزورات. سجّهێن نێکدِل پَهر بکناتنت.
منی پگر و هئیال آییا پسُند باتنت که من آییئے بارگاها شادمانیَ کنان.
هُداوندا گۆن چنگ بنازێنێت، گۆن دَهتارێن چنگا په آییا ساز بجنێت.