1 هُدائے ستا کنگ وشّ اِنت و تئیی نامئے نازێنگ، او بُرزێن اَرشئے هُدا!
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا، مئے هُداوندئے نازێنگ چۆن وشّ اِنت و آییئے ستا کنگ دلکشّ.
هُداوندئے شُگرا بگرێت که نێک اِنت و مِهری اَبدمان.
هُداوندا بنازێنێت چێا که هُداوند نێک اِنت، په سئوت آییئے ناما بنازێنێت که دلکَشّ اِنت.
او پهرێزکاران! هُداوندئے بارگاها په شادهی کوکّار کنێت، نێکدلان، هُداوندئے ستا کنگ زێبَ دنت.
بله په من وشّی همِش اِنت که هُدائے نزّیکا ببان، هُداوندُن وتی پناهگاه کرتگ، تان تئیی سجّهێن کاران جار بجنان، او هُداوند!
هُداوندئے شُگرا بگراتنت، آییئے مِهر و په بنیآدما آییئے باکَمالێن کارانی سئوَبا.
په تئیی کرتگێن کاران مُدام تئیی شُگرا گِران و هُدادۆستانی دێما په تئیی ناما اُمێتوار آن، چیا که تئیی نام نێک اِنت.
او بادشاه! بُرزێن ارشئے هُدایا، نِبوکَدنِزَر بزان تئیی پیرُک، بادشاهی، مزنی، شان و شرَپ داتگاَت.
هُداوندئے شُگرا بگراتنت، آییئے مِهر و په بنیآدما آییئے باکَمالێن کارانی سئوَبا
او هُداوند! وتی دلکشّێن کُربانیگان ترا پێشَ کنان و تئیی نامئے شُگرا گِران، چیا که نێک اِنت.
بله تئو، او هُداوند، تان اَبد بُرزێن اَرشئے هُدا ائے.
آ کَس که شُگرگزاریئے کُربانیگا پێشَ کنت هما منا شان و شئوکتَ دنت، په وت راهے تئیارَ کنت و من آییا هما نجاتا پێشَ داران که چه منی نێمگا اِنت.“
گوَشتُن: ”شما ’هُدا‘ اێت و شما سجّهێن، بُرزێن اَرشئے هُدائے چُکّ اێت،