14 بامگواهان، مارا گۆن وتی مِهرا سێر کن، تانکه سجّهێن اُمرا سئوت بجنێن و شادهی بکنێن.
اَلّما، مِهر و نێکی زِندئے سجّهێن رۆچان منی پد و رندا اَنت و هُداوندئے کلاتا جهمنندَ بان، تان اَبد.
وتی هزمتکارئے دلا شادمان کن، او هُداوند، که من چه تئو دْوا لۆٹان.
مارا پدا زندَ نبَکشئے که تئیی کئوم تئیی بارگاها شادهی بکنت؟
تئیی مِهرا گَلَ بان و شادهیَ کنان، چیا که تئو منی سیهرۆچی دیستگاَنت و منی اَرواهئے سکّیانی نێمگا هئیال گوَر کرتگ.
مُدام شادمانی کنێت که شما هُداوندئیگ اێت. من پدا گوَشان، شادمانی کنێت.
اِسراییل په وتی اَڈّ کنۆکا شادهی بکنات، سَهیونئے چُکّ په وتی بادشاها گَل باتنت.
بَهتاور هما اِنت که تئوی گچێنَ کنئے و وتی بارگاها کارئے تانکه همۆدا جهمنند ببیت. چه تئیی درگاهئے نێکیا سێراپ باتێن، چه تئیی پرستشگاهئے پاکیا.
بامگواهان تئیی مِهرئے هبرا بِشکناتان، که من تئیی سرا تئوکل کرتگ، سۆج دئے که کجام راها برئوان، که من وتی زِند تئیی دستا داتگ.