8 او هُداوند، لشکرانی هُدا! کئے تئیی مَٹّ و دروَر اِنت؟ تئو زۆراک ائے، او هُداوند، و تئیی وپاداریا ترا چپّ و چاگرد کرتگ.
او هُدا! تئیی اَدل تان بُرزێن اَرشا اِنت، تئو ائے که مزنێن کارِت کرتگ. او هُدا! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟
مئے هُداوند مزن اِنت، زۆری بێکِساس، آییئے زانت و زانگا کدّ و کِساس نێست.
آسمانان، کئے گۆن هُداوندئے مَٹّ بوتَ کنت؟ چُشێن آسمانی هستیے هست که هُداوندئے پئیما ببیت؟
او لشکرانی هُداوند! بَهتاور اِنت هما که تئیی سرا تئوکلَ کنت.
آ وهدا هر بند و بۆگُن گوانکَ جنت: ”او هُداوند! تئیی مَٹّ کئے اِنت؟ تئو نێزگارا چه زۆراورترێنا رَکّێنئے و نزۆر و هاجتمندا چه پُل و پانچ کنۆکا.“
مزنی و شانئے اے بادشاه کئے اِنت؟ پُرواک و زۆراورێن هُداوند، هُداوند که جنْگا دلێر اِنت.
تئیی باسک زۆرمند اِنت، تئیی دست زۆراور اِنت، تئیی راستێن دست پُرواک و سۆبێن اِنت.
مارا آزمائِش و چَکّاسا دئور مدئے و چه شئیتانا برَکّێن.‘