30 ”اگن آییئے چُک منی شَریَتا یله بکننت و منی پرمانانی رَندگیریا مکننت،
اگن تئیی چُکّ، منی اَهد و کَرارئے سرا بۆشتنت و منی هما رهبندانی رندگیریا بکننت که منِش سۆجَ دئیان، گڑا تئیی اۆبادگ، تئیی بادشاهی تهتا نندنت، تان اَبد.“
بدکارانی سئوَبا هِژمناکَ بان، همایانی سئوَبا که تئیی شَریَتِش یله داتگ.
آ، هر دوێن، هُدائے چمّ و نِزرا نێک و پهرێزکار اَتنت و هُداوندئے سجّهێن هُکم و رهبندانی سرا په بێمئیاری زِندِشَ گوازێنت.
او هُداوند! آسمان تئیی اجبێن کاران ستا کنت و تئیی وپاداریا هم، پاکێنانی دیوانا.