18 بێشَکّ، مئے بادشاه هُداوندئیگ اِنت، مئے اِسپر، اِسراییلئے پاکێنئے.
کئومانی سرۆک و مستر مُچّ بوتگاَنت، گۆن اِبراهێمئے هُدائے کئوما یکجاه، چیا که جهانئے سجّهێن سردار، هُدائیگ اَنت، آ بێهساب مزنشان اِنت.
من ترا گۆن چَنگ و سُرۆدَ نازێنان، چیا که تئو وپادار ائے، او منی هُدا! گۆن رَبابئے سازا ترا نازێنان، او اِسراییلئے پاکێن!
که هُداوندێن رۆچ و اِسپرے، هُداوند رهمتَ بَکشیت و اِزّتَ دنت. هما که زندا په بێمئیاریَ گوازێنیت، هُداوند شرّێن چیزّان چه آییا دورَ نداریت.
او هُدا! تئو منی بادشاه ائے. په آکوبا پێرۆزیئے هُکما بُرّ.
چه اے چیزّان و رند، هُداوندئے هبر الهام و شُبێنێئے تها په اِبراما آتک: ”او اِبرام! متُرس، من تئیی اِسپر آن. تئیی اِنام سکّ مزن اِنت.“
منی تلار و منی رَکّێنۆک تهنا هما اِنت، منی کلات اِنت، منَ نلرزان.
آییا کانٹے په وتی کئوما بُرز کرتگ، آییئے سجّهێن وپادارێن هزمتکارانی ستا، اِسراییلئے ستا، کئومے که گۆن آییئے دلا نزّیکّ اِنت. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.