14 او هُداوند! چیا منا یلهَ کنئے و وتی دێما چه من چێرَ دئیئے؟
او هُداوند! تان کدێن؟ بارێن منا تان اَبدَ شمۆشئے؟ تان کدێن وتی دێما چه من پناهَ کنئے و پۆشێنئے؟
چیا وتی دێما چێرَ دئیئے و په چے مئے بزّگی و لگتمالیا شمۆشئے؟
چیا که تئو منی کلات ائے. تئو پرچا منا چه وت دور کرتگ؟ چیا چه دژمنئے آزارا مۆتک بیاران؟
بێگاهئے ساهت سئیا، ایسّایا چیهال جت: ”اِلی، اِلی، لِما سَبَکْتَنی؟“ بزان: او منی هُدا، او منی هُدا! تئو چێا منا تهنا اِشت؟
دێما چه وتی هزمتکارا مپۆشێن، په منی مَدَتا اشتاپ کن که سکّ تَنگ آتکگان.
بله نون تئو مارا دئور داتگ و بےاِزّت کرتگ، مئے لشکرئے همراهَ نبئے.
تئو چُشێن هُداے نهائے که چه بدیا دِلوشّ ببئے، بدی گۆن تئو جَلِّتَ نکنت.