1 آییا، پاکێن کۆهئے سرا شهرے اَڈّ کرت.
ترا گوَشان: تئو پِتْرُس ائے و اے تَلارئے سرا من وتی کِلیسائے بُنیاتا اێرَ کنان که مَرکئے زۆر آییا هچبر پرۆشَ ندنت و آییئے سرا سۆبێنَ نبیت.
اے تئوار که چه آسمانا آتک، ما هما وهدا وت اِشکت که گۆن آییا پاکێن کۆهئے سرا اتێن.
او بازٹُلّێن کۆه! په چے هما کۆها گۆن هسدّے چارگا ائے که هُدایا په وتی لۆگجاها گچێن کرتگ، همۆدا که هُداوند تان اَبد جهمنندَ بیت؟
چمّان دێم په کۆها چستَ کنان منا کُمکّ چه کجا رسیت؟
آسکئے پئیما که په کئورئے آپان زهیروار اِنت، همے پئیما، او منی هُدا، منی اَرواه تئیی زهیران اِنت.
وتی پاکێن جاگهی، بُرزَگانی پئیما اڈّ کرت، زمینئے پئیما نمیران، جۆڑی کرت.
چۆن وَشّ، مئے پاد چه تئیی دروازگان پُتِرتگ و اۆشتاتگ‌اَنت، او اورشَلیم!
