5 تئو، او هُداوند، نێک و بَکشنده ائے و په آیان چه مِهرا سررێچ ائے که گۆن تئو پریاتَ کننت.
هُداوند جار جنانا موسّائے دێما گوَست: ”هُداوند آن، هُداوند، رهمان و مِهربانێن هُدا من آن. گزبئے آرَگا دێرَ کنان و چه مِهر و وپایا پُرّ آن.
هُداوند رهم کنۆک و مِهربان اِنت، هِژم گرگا دێرَ کنت و مِهرا سَررێچ اِنت.
آ رۆچا، هرکَس هُداوندئے ناما بگیپت، رَکّیت.“‘
هرکَس که هُداوندا تئوارَ کنت، هُداوند، آییئے نزّیکّا اِنت، هرکَس که په دل و سِتک آییا تئوارَ کنت.
بله تئو، او هُداوند، رهم کنۆک و مِهربانێن هُداے ائے، هِژم گرگا دێرَ کنئے و مِهر و وپایا سَررێچ ائے.
هُداوند نێک و راست اِنت، پمێشکا گُنهکاران راها سۆجَ دنت.
او اِسراییل! اُمێتا په هُداوندا بدار، که مِهر گۆن هُدایا اِنت و کامِلێن رَکّێنگ هماییئے دستا اِنت.
ایسّایا آییئے پَسّئوا گوَشت: ”اگن تئو بزانتێن که هُدائے داد و بَکشش چێے و اے کئے اِنت که چه تئو آپَ لۆٹیت، گڑا اَلّما تئو گۆن آییا دَزبندی کرتگاَت که منا آپ بدئے و آییا ترا زنداپ داتگاَت.“
رهمت و پهِلّی گۆن مئے هُداوندێن هُدایا اِنت بِلّ تُرے ما چه آییا یاگی بوتگێن.
تئو نێک ائے و نێکیَ کنئے، وتی هُکمان منا سۆج دئے.
بله تئو بَکشنده ائے تانکه تئیی تُرس مئے دلا ببیت.
او هُداوند! منی پسّئوا بدئے که تئیی رهمت باز اَنت، وتی رهمتانی کِساس و هسابا، وتی دێما گۆن من بترّێن.
او هُدا! تئیی مِهر چنکدر پُراَرزش اِنت، بنی آدم تئیی بانزُلانی ساهگا پناهَ گیپت.
او پُرزۆرێن مرد! چیا بدیئے سرا پهرَ کنئے؟ هُدائے مِهر دایمی اِنت.
سکّی و سۆریانی رۆچا منا بلۆٹ، من ترا نجاتَ دئیان و تئو منا شان و شئوکتَ دئیئے.“
منا چه پوجگلان در کن، تانکه اێر مبُڈّان. چه نپرت کنۆکانی پنجگا منا برَکّێن و چه جُهلانکێن آپان در کن.
هما که تئیی سجّهێن گناهانَ بَکشیت و تئیی درستیگێن نادراهیان دراهَ کنت.