16 دێما گۆن من تَرّێن و منی سرا رهم کن، وتی هزمتکارا زۆر و واک بِبَکش و وتی مۆلدئے چُکّا برَکّێن.
من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت.
او هُداوند! من تئیی هزمتکار آن، هئو، من تئیی هزمتکار آن، تئیی مۆلدئے چُکّ، تئو منا چه زمزیلان آزات کرتگ.
وتی دێما گۆن من بکن و منا رهمت ببَکش، چیا که من بێکَس و سِتَم دیستگێنے آن.
هر وهدا که ترا گوانکُن جتگ تئو منا پَسّئو داتگ، منی دل مزن کرتگ و منا زۆر و واک بَکشاتگ.
دێما گۆن من ترّێن و منی سرا رهم کن، انچُش که تئو مُدام گۆن وتی نامئے دۆست دارۆکانَ کنئے.
منا برَکّێن که تئییگ آن تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.
دێم په ما پِر تَرّ، او هُداوند! تان کدێن چُشَ بیت؟ وتی هزمتکارانی سرا رَهم کن.
چۆن بَهتاور اَنت هما که واک و زۆرِش چه تئیی نێمگا اِنت و دلِش تئیی راهان اِنت.
او هُداوند! منی پسّئوا بدئے که تئیی رهمت باز اَنت، وتی رهمتانی کِساس و هسابا، وتی دێما گۆن من بترّێن.
مَریما گوَشت: ”من هُداوندئے مۆلد آن، همے ڈئولا که تئو گوَشتگ، اَنچُش بات.“ رَندا پرێشتگ چه آییئے کِرّا شت.
دژمن په بدواهی منی بارئوا گوَشنت: ”کدێنَ مریت و نامی گارَ بیت؟“