12 گۆن تمانێن دلے تئیی شُگرا گران، او هُداوند، منی هُدا! تئیی ناما تان اَبد شان و شئوکتَ دئیان
تان شما په همدلی و همتئواری هُدا، بزان مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے پِتا، ستا و سنا بکنێت.
من وتی سجّهێن زندا په هُداوندا سئوتَ جنان، تانکه زندگ آن، وتی هُدایا نازێنان.
ترا، او هُداوند، چه دلئے جُهلانکیان شُگرَ گِران، تئیی سجّهێن اَجَبێن کاران درشانَ کنان.
دایما هُداوندا نازێنان آییئے ستا و سنا مُدام منی دپا اِنت.
آ، راها رئوان، یکّ اَنچێن جاگهێا رَستنت که اۆدا آپسَرے هستاَت، کلیتدارا گوَشت: ”بچار، اِدا آپ هستاِنت، پرواه نێست من همِدا پاکشۆدی بکنان؟“
تئیی گوَرا گَل و شادمانیَ کنان. او بُرزێن اَرشئے هُدا! تئیی ناما نازێنان.