5 چۆن بَهتاور اَنت هما که واک و زۆرِش چه تئیی نێمگا اِنت و دلِش تئیی راهان اِنت.
او منی هُدا! اَرمانُن تئیی لۆٹ و واهگئے سَرجم کنگ اِنت، تئیی شَریَت منی دلا اِنت.“
من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت.
که مارا وشّێن همراهیے هستاَت هما وهدا که گۆن مزنێن مُچّیے هُدائے لۆگا گامِنَ جت.
وهدے وتی دلئے دردان درشانَ کنان، هئیالا کپان که چِه پئیما مزنێن مُچّیئے همراه اتان، جشنئے مزنێن مُچّیئے و گۆن شادهیئے کوکّار و شُگرگزاریئے سئوتان دێم په هُدائے لۆگا آیانی رهشۆن اتان.
آیان که گوَشت: ”هُداوندئے لۆگا برئوێن“ من شادان بوتان.
هُدایا په شادهی بنازێنێت که مئے زۆر و واک اِنت، په آکوبئے هُدایا شادمانیئے کوکّارا بُرز کنێت.
گۆن وتی باکمالێن کاران، مارا په اَدل و اِنساپ پسّئوَ دئیئے. او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! زمینئے چار کُنڈ و دوردستترێن دریایانی اُمێت گۆن تئو اِنت.
جی هئو، هُداوندا بنازێنێت، او هُداوندئے سجّهێن هزمتکاران که شپان هُداوندئے لۆگا آییئے هزمتا کنگا اێت!