3 تئیی کئومئے هلاپا په چالاکی پندلَ سازنت و تئیی گرانکَدرێنانی هلاپا شئور و سلاهَ کننت.
منا چه بدکارانی پندلان چێر دئے، چه رَدکارانی آشۆپا.
چیا که سکّی و سۆریانی رۆچا منا وتی ساهگا داریت، وتی تمبوئے تها چێرَ دنت و تلارێئے سرا بُرزا اۆشتارێنیت.
اِشان وتی بارگاهئے پناها چه مردمانی پندلان چێر و اَندێمَ دارئے و وتی ساهگا چه بُهتام جنۆکێن زُبانان دور.
هما که بُرزێن اَرشئے هُدائے پناهگاها نِشتگ، زۆراکئے ساهگا آرامَ گیپت.
پندلَ سازنت و کمینَ کننت، منی گامانَ چارنت و منی کُشگئے رندا اَنت.
شێرئے پئیما وتی کمینا ودارَ کنت، ودارَ کنت و نِزۆر و ناتوانان وتی پنجگا کاریت، پنجگا کاریت و داما دئورَ دنت.
باید اِنت په هۆشمَندی اِشانی دێما بدارێن، اگن اے گێشتر ببنت و مارا جنْگے بگیپت، اے مئے دژمنانی همراهَ بنت و گۆن ما جنْگَ کننت و پدا چه مئے مُلکا تچنت و رئونت.“
آ دگه کئوم په چے شۆرشَ کننت و راج چیا مُپت و ناهودگێن پندلَ سازنت؟