1 هُدا، وتی هُدایی بارگاها برجم اِنت، ”هُدایانی“ دیوانا دادرسیَ کنت.
اگن آ مردم که هُدائے هبر آیانی کِرّا سر بوتگ، ’هُدا‘ گوَشگ بوتگاَنت و ما زانێن که هُدائے پاکێن کتاب هچبرَ نکپیت و ناکارَ نبیت،
مردمَ گوَشنت: ”البت که په پهرێزکارا مُزّے هست، هُداے هست که زمینئے سرا دادرسیَ کنت.“
او هُداوند! چه دلئے جُهلانکیا تئیی شُگرا گِران، هُدایانی بارگاها ترا په سئوتَ نازێنان.
کُپر مکن. وتی مهلوکئے سرۆکا نالت مکن.
گڑا واجه آییا هُدائے بارگاها ببارت. گُلاما دروازگ یا دروازگئے چانٹئے دپا ببارت، دْرَپشے بزوریت و آییئے گۆشا بِسُمبیت و آ گُلام تان زندگ اِنت، واجهئے هِزمتا بکنت.
چه سجّهێن مهلوکئے نیاما بودناکێن مردم گچێن کن، هما که هُداتُرس و پُراِهتبار اَنت و چه نارئواێن پائِدگا نپرتَ کننت. مهلوکا هزار هزار، سد سد، پنجاه پنجاه و ده دها بهر کن و چه اے مردمان هر یکّے، یکّ ٹۆلیێئے مستر کن.
هما پُرواک، هُداوندێن هُدا هبرَ کنت و زمینا گوانکَ جنت، چه رۆدراتکا تان رۆنندا.
اِنّه، وتی دلا بےاَدلیَ سازێت و شمئے دست زمینا پِتنه پادَ کننت.