1 هُدایا په شادهی بنازێنێت که مئے زۆر و واک اِنت، په آکوبئے هُدایا شادمانیئے کوکّارا بُرز کنێت.
او زمینئے سجّهێن مردمان! په هُدایا شادهیئے گوانکا بجنێت.
لشکرانی هُداوند گۆن ما گۆن اِنت، آکوبئے هُدا مئے کلات اِنت. اۆشت...
او هُداوند، مئے هُداوند! چِنکدر پُرشئوکت اِنت تئیی نام جهانئے چارێن کُنڈان. تئو وتی شان و مزنی آسمانانی سربرا شِنگ و تالان کرتگ.
من مَسیهئے برکَتا هرچے کرتَ کنان، چێا که هما منا زۆر و توانَ دنت.
هُداوند منی زۆر و اسپر اِنت، دلُن آییئے سرا تئوکلَ کنت و مَدَتُن رَستگ. دل چه شادمانیا سررێچ اِنت و گۆن وتی سئوت و نازێنکان آییئے شُگرا گران.
من آن، اِبراهێمئے هُدا، اِساکئے هُدا و آکوبئے هُدا؟ بزان آ، مُردگانی هُدا نهاِنت، زندگێنانی هُدا اِنت.“
کئوم شادهی کناتنت و شادمانیئے گوانکا بجناتنت، چیا که تئو کئومانی سرا په اِنساپ دادرسیَ کنئے و جهانئے کئومانی رهشۆنَ بئے. اۆشت...
”هئو! اِش اِنت آ کَس که هُدایی وتی کلات نکرت. تئوکَلی وتی بازێن مال و دئولتئے سرا بست و وتی برباد کنگا توانا بوت.“
’ایسُّپا بگوَشێت که منی دَزبندی اِنت که وتی براتانی مئیار و گناهان بِبَکش که گۆن تئو بدیاِش کرتگ. وتی پتئے هُدائے بَندهانی بدیان پَهِلّ کن.‘“ وهدے آیانی پئیگام ایسُّپا سر بوت، گرێتی.
هما پُرواک، هُداوندێن هُدا هبرَ کنت و زمینا گوانکَ جنت، چه رۆدراتکا تان رۆنندا.