4 او هُداوند! لشکرانی هُدا! تان کدێن هِژمئے آسا وتی کئومئے دْوایانی سرا گوارانَ بئے؟
تان اَبد گۆن ما زهرَ بئے؟ وتی هِژما نَسلانی نَسل دْراجکشَّ کنئے؟
او هُداوند! تان کدێن زهرَ بئے؟ تان اَبد؟ تان کدێن تئیی هسدّ آسئے پئیما رۆکَ بیت؟
او هُدا! چیا مارا تان اَبد یله داتگِت؟ په چے تئیی هِژمئے آس په تئیی چَراگاهئے پسان رۆک اِنت؟
او هُداوند، او لشکرانی هُدا! تئو اِسراییلئے هُدا ائے، آگاه بئے، سجّهێن کئومان سِزا بدئے و بدکارێن درۆهۆکانی سرا رهم مکن. اۆشت...
تئو منی دل چه شادانیا سررێچ کرتگ، چه آیانی هما وهدئے شادانیا گێشتر که دان و گَلّه و تازگێن شرابِش باز ببنت.
هُداوندا! مئیل که شرمندگ ببان، چیا که ترا تئوارُن پِر جتگ، بِلّ که شَرور سرجهل و شرمندگ ببنت و مُردگانی جهانا بێتئوار.
وتی کئومِت گرانێن جاوران پرّێنتگ، مارا مدهۆش کنۆکێن شرابِت وارێنتگ.
او مئے هُدا! نون وتی هِزمتکارئے دْوا و پریاتا گۆش دار. په وَتیگی بچار و وتی وئیرانێن پرستشگاهئے نێمگا وتی دێما رُژنا کن، او هُداوند!