14 او لشکرانی هُدا! مئے گوَرا پِر ترّ، چه آسمانا دلگۆش کن و بچار، اے انگورئے دلگۆشا بدار،
دێم په ما پِر تَرّ، او هُداوند! تان کدێن چُشَ بیت؟ وتی هزمتکارانی سرا رَهم کن.
’آ هُداوند که اے سجّهێن کاران یکجاه سَرجمَ کنت چُشَ گوَشیت: ”چه اِشیا رَند، من پدا کایان و داوودئے کپتگێن تَمبوا نۆک و مِکَّ کنان. من آییئے وئیرانێن جاهان پدا جۆڑێنان و راستَ کنان، تانکه آ دگه کئوم دێم په هُداوندا بیاینت، بزان آ سجّهێن درکئوم که منی نام آیانی دلا نِشتگ.“
هُداوند چه آسمانا جهلادَ چاریت و سجّهێن بنی آدمانَ گندیت،
بِلّ که کئومانی رُمب تئیی گوَرا یکجاه بنت، چه بُرزا اِشانی سرا هاکمی بکن!