4 انسان چیے که تئو آییئے گَموار ببئے و بنی آدم کئے اِنت که آییئے دلگۆشا بدارئے؟
هُداوند! انسان چیے که تئو آییا مان بیارئے و بنیادم چیے که تئو آییئے هئیالا بدارئے؟
شهزادگانی سرا تئوکل مکنێت، مردمانی سرا، که رَکّێنتَ نکننت.
”هُداوند، اِسراییلئے هُدایا سَتا و سَنا بات، چێا که په وتی کئومئے مَدَت کنگا آتکگ و کئومی رَکّێنتگ.
ایسّایا گوَشت: ”رۆباهان هۆنڈ و جاگه هست و بالی مُرگان کدۆه و کُدام، بله منا که انسانئے چُکّ آن په سرئے اێر کنگا هچّ جاگه نێست.“
تئیی دست هما مردئے سرا بات که تئیی راستێن نێمگا اِنت، هما انسانئے چُکّئے سرا که تئو په وت رۆدێنت و زۆرمند کرت.
او هُداوند! هما وهدا که وتی مردمانی سرا رهمَ کنئے، منا مشَمۆش. منی کِرّا بیا و منا برَکّێن
هما پئیما که هُداوندا وت گوَشتگاَت، سارَهئے سرا مهربان بوت و په سارَها هما کاری کرت که وادهی کرتگاَت.
ترا و تئیی چُکّان، ڈگارا چَگلَ دئینت و گۆن هاک و هۆنا هۆر و هئوارَ کننت و سِنگے په سِنگێئے سرا هم پَشتَ نگێجنت، چێا که تئو وتی هُدائے آیگئے وهد و ساهت، پَجّاه نئیاورت.“
او مردمان! تان کدێنا منی اِزَّت کَمشَرَپ کنگَ بیت؟ تان چنتا ناهودگیا دۆستَ دارێت و درۆگئے پدا گردێت؟ اۆشت...
مهلوکا باوَر کرت. وهدے آیان اِشکت که هُداوندا مئے نێمگا دلگۆش کرتگ و مئے بزّگیای دیستگ، په ادب سرِش جَهل کرت و پرستش کنگا لگّتنت.
ناباورانی نیاما پاک و پَلگارێن زِند بگوازێنێت. بِلّ تُرے آ، شمارا بُهتامَ جننت و گوَشنت که شما رَدێن کار کنگا اێت، بله گۆن شمئے نێکێن کارانی گِندگا، هُدائے آیگئے رۆچا هُدایا شرپ و اِزّت بدئینت.
بُنگێجا، هُدایا آسمان و زمین اَڈّ کرتنت.
هُدایا گوَشت: ”آسمانئے کُبّها رُژناێن چیزّ مان ببیت که رۆچا چه شپا جتا بکننت. اے رُژناێن چیزّ مۆسم، رۆچ و سالانی نشانی ببنت.
گڑا پێسریگێن شپئے پئیما وتی پتِش شراب وارێنت، کَسترێن جنکّ پاد آتک و گۆن پتا وَپت و وابی کرت. لوت نه آییئے وپسگا سهیگ بوت، نه پاد آیگا.
اے رۆچ په آ رۆچا هبر رئوانَ کنت و اے شپ په آ شپا زانت و هِکمت درشانَ کنت،
کئومانی سجّهێن ”هُدا“ ناهودگێن بُت اَنت، بله هُداوندا آسمان جۆڑ کرتنت.
هما که چه وتی داناییا آسمانی اَڈّ کرتگاَنت، مِهری اَبدمان اِنت.
ماه و اِستاری سازتنت که شپا هاکمی بکننت، مِهری اَبدمان اِنت.