3 وهدے تئیی آسمانانی نێمگا چاران که تئیی لنکُکانی اِزم و هنر اَنت ماه و اِستارانی نێمگا، که تئو برجاه داشتگاَنت،
بُنگێجا، هُدایا آسمان و زمین اَڈّ کرتنت.
گۆن هُداوندئے گال و هبرا آسمان اڈّ بوتگاَنت و آیانی سجّهێن لشکر، گۆن آییئے دپئے دَما.
هُداوندئے کار مزن اَنت، هرکَسئے دلا که نِشتگاَنت، آیانی سرا په شرّی پگرَ کننت.
تئو ماه په وهدانی نشان کنگا اَڈّ کرت و رۆچ وتی اێر نِندگئے وهدا زانت.
آسمان تئیگ اِنت و زمین هم، جهان و اِشیئے تها هرچے که هست، تئو اَڈّ کرتگاَنت.
چه دنیائے جۆڑێنگا بگر تان انّون هُدائے چێر و اندێمێن جئوهر، بزان آییئے اَبدمانێن زۆر و هُدایی سَرِشت چه آییئے جۆڑێنتگێن چیزّان گِندگ و زانگَ بیت، نون مردمان نامَه و نیمّۆنے نێست.
بله اگن من گۆن هُدائے زۆر و واکا جِنّان درَ کنان، بزانێت که هُدائے بادشاهی شمئے نیاما رَستگ.
جادوگران گۆن پِرئونا گوَشت: ”اے هُدایی کارے.“ بله هما پئیما که هُداوندا گوَشتگاَت، پِرئونئے دل سِنگ اَت و موسّا و هارونئے هبری گۆش نداشتنت.
وهدے هُداوندا سینائے کۆهئے سرا گۆن موسّایا هبر هلاس کرت، شاهدیئے دوێن وانِکی موسّائے دستا داتنت، سِنگئے دو وانِک اَتنت که اِشانی سرا هُداوندا دَهێن پرمان دستِ وت نبشته کرتگاَتنت.
او ماه! او رۆچ! آییا ستا کنێت. او سجّهێن دْرپشناکێن اِستاران! آییا ستا کنێت.
آسمان هُداوندئے شان و مزنیا پدّرَ کنت، بُرزێن اَرش آییئے دستئے کاران.