8 گوَستگێن نَسلانی گناهان مئے سرا مَلَڈّ، تئیی رهمت زوتّ مئے سرا بیایاتنت که سکّ وار و بزّگ اێن.
منی پریاتا گۆش دار که من مزنێن سکّی و سۆریان کپتگان. منا چه آ مردمان برکّێن که منی رندا کپتگاَنت، چێا که چه من زۆرمندتر اَنت.
هُداوند سادهدلێن مردمانَ سمبالیت، من که وار و زار اتان، منا رَکّێنتی.
چیا که گۆن بازێن برکتانی دئیگا په آییئے وشّآتکا در آتکگئے و تاجے چه اَسیلێن تلاها سرا داتِت.
چێا که اِشیئے گناه سر په سر اَنت و آسمانا رَستگاَنت و هُدایا آییئے رَدێن کار یات کرتگاَنت.
او هُداوند! په وتی سجّهێن اَدل و اِنساپا بچار و وتی هِژم و گَزبا چه وتی شهر اورشَلیما، چه وتی پاکێن کۆها بٹگلێن. مئے گناه و مئے پیرێنانی رَدکاریانی سئوَبا، سجّهێن همساهگێن کئوم اورشَلیما و تئیی کئوما کَلاگَ بندنت.
او هُداوند! اگن تئو گناهان هساب بکنئے، گڑا کئے پَشتَ کپیت، او هُداوند؟
هُداوندا باز برا آزات کرتنت بله وتی شئور و هئیالانی تها سَرکَشّیاِش کرت و گناهانی تها بُکِّتنت.
منی ورناییئے ناپرمانی و گناهان یات مکن، وتی مِهرئے کساسا منا یات کن که تئو نێک ائے، او هُداوند!
نون برئو و مردمان دێم په هما جاگها بَر که آییئے بارئوا من گۆن تئو هبر کرتگ. منی پرێشتگ چه تئو پێسرَ بیت. بله سِزائے رۆچا من اِشانی گناهئے سِزایا دئیان.“
تئیی پَدرێچ، چارمی نَسلا اِدا پرَ ترّیت چێا که اَموریانی بَدکاری اَنگت پوره و سَرجم نبوتگ.“