58 بُرزێن جاهان بُتهانهاِشَ بَست و هُدااِش زَهرَ بَراێنت، بُتِشَ جۆڑێنت و هُدااِش هسدّیگَ کرت.
آ سجّهێن مردم شرمسارَ بنت که بُت سُجدهَ کننت، هما که ناهودگێن بتانی پُشتا پهرَ بندنت. او سجّهێن ”هُدایان“! آییا سُجده کنێت.
او هُداوند! تان کدێن زهرَ بئے؟ تان اَبد؟ تان کدێن تئیی هسدّ آسئے پئیما رۆکَ بیت؟
دگه هچّ هُدائے پرستشا مکن، چێا که منِ هُداوند که منی نام هَسود اِنت، هَسَدّیگێن هُداے آن.