42 آییئے دستئے زۆرِش یات نکرت که آ رۆچا چۆن چه دژمنانی دستا رَکّێنتنتی،
ما مِسرا ترا نگوَشت: ’مارا یله کن و بِلّ که مِسریانی گُلامیا کنێن؟‘ چه اے گیابانا مِرَگا په ما مِسریانی گُلامی شَرتر اَت.“
آییئے کرتگێن کارِش شَمُشتنت، هما اَجَبێن کار که آیانا پێشی داشتگاتنت،
وتی دستا نشانے و پێشانیگا یاتگێجے پِر کن که هُداوندئے شَریَت تئیی دپا ببیت. چێا که هُداوندا گۆن وتی پُرزۆرێن دستا ترا چه مِسرا در کرت.
وتی رَکّێنۆکێن هُدااِش شمُشت، هما که مِسرا مزنێن کاری کرتگاَت.