3 هما که ما اِشکتگ و زانتگاَنت، هما که مئے پیرێنان مارا گوَشتگاَنت.
او هُدا! ما وتی گۆشان اِشکتگ، مئے پت و پیرێنان گوَشتگ که آیانی زمانگا چۆنێن کارِت کرتگ، گوَستگێن دئور و باریگان.
هما دابا که اِشکتگ نون گۆن وتی چمّانَ گندێن، لشکرانی هُداوندئے شهرئے تها، مئے هُدائے شهرا که هُدا تان اَبد پاداریَ کنت. اۆشت...
اے ائییدا که کنێت، هرکَس گۆن وتی چُکّا بگوَشیت: ’چه مِسرا در کپگئے وهدا هُداوندا په من هما کار که کرت، من هما کارئے هاترا اے ائییدا کنان.‘
شما گۆن وتی چُکّ و نُماسگان کِسّه بکنێت که من چۆن مِسری لئیب داشتنت و آیانی نیاما وتی نشانی زاهر کرتنت، تانکه شما بزانێت که من هُداوند آن.“
نَسلے په دومی نَسلا تئیی کارانی ستایا کنت و تئیی مزنێن کارانی کسّهانَ کاریت.