1 او منی کئوم! منی سۆجان گۆش دار و دلگۆشا گۆن منی هبران کن.
او هُدا! چیا مارا تان اَبد یله داتگِت؟ په چے تئیی هِژمئے آس په تئیی چَراگاهئے پسان رۆک اِنت؟
”او منی مردمان! بِشکنێت که هبرَ کنان. او اِسراییل! تئیی هلاپا گواهیَ دئیان. من هُدا آن، شمئے هُدا.
هرکَسا گۆش پِر، بِشکنت.“
من تئیی هلاپا، تهنا تئیی هلاپا گناه کرتگ و هما کارُن کرتگ که تئیی چمّا بد اِنت. پمێشکا، تئو که هبرَ کنئے برهکّ ائے و دادرسیئے وهدا بےائیب ائے.
هما پُرواک، هُداوندێن هُدا هبرَ کنت و زمینا گوانکَ جنت، چه رۆدراتکا تان رۆنندا.