9 هُدایا مهربان بئیگ شمُشتگ و وتی رهمتی هِژمئے تها بند کرتگ؟“ اۆشت...
او هُداوند! منا چه وتی رهمتا زِبهر مکن، تئیی مِهر و وپا تان اَبد منا اێمن بدارات.
اگن کَسێا دنیایی مال و مِلکتے ببیت و براتێا مهتاج بگندیت بله په آییا بَزّگی مبیت، گڑا هُدائے مِهر چِه پئیما چُشێن مردمێئے دلا جاگهَ کنت؟
چێا که هُدایا سجّهێن مردم ناپرمانیئے بندیگ کرتگاَنت تانکه سجّهێنانی سرا رَهم بکنت.
او هُدا! په وتی مِهرا بچار و منی سرا رهم کن! چه وتی بێکِساسێن رهمتان ناپرمانیانُن گار کن.
او هُداوند! وتی رهمت و مِهرا یات کن، چیا که آ چه اَزلا هستاَنت.