7 ”هُداوند تان اَبد یلهَ کنت و پدا هچبر مهربانَ نبیت؟
او هُداوند! تئو وتی سرڈگارا رهمت گوَرت و آکوبئے گوَستگێن وشبهتی پدا پِر ترّێنت.
تان کدێن، او هُداوند! وتا تان اَبد چێرَ دئیئے؟ تان کدێن تئیی هِژم چۆ آسا رۆکَ مانیت؟
تان اَبد گۆن ما زهرَ بئے؟ وتی هِژما نَسلانی نَسل دْراجکشَّ کنئے؟
بله انّون تئو وتی دێم تَرّێنتگ و آ یله کرتگ، وتی رۆگن پِر مُشتگێنئے سرا هِژم گپتگئے.
تُرے بٹَگلیت، زمینا نکپیت، چیا که هُداوند آییئے نگهپان اِنت.
او هُداوند! تان کدێن زهرَ بئے؟ تان اَبد؟ تان کدێن تئیی هسدّ آسئے پئیما رۆکَ بیت؟
او هُدا! چیا مارا تان اَبد یله داتگِت؟ په چے تئیی هِژمئے آس په تئیی چَراگاهئے پسان رۆک اِنت؟
بله نون تئو مارا دئور داتگ و بےاِزّت کرتگ، مئے لشکرئے همراهَ نبئے.
بَرهَکّێن کُربانیگ پێشکش کنێت و هُداوندئے سرا تئوکل.