12 تئیی کرتگێن سجّهێن کارانی بارئوا پِگرَ کنان و تئیی کِردانی هئیالا بان.
تئیی بادشاهیئے شان و شئوکتئے هبرا کننت و تئیی زۆرئے مِسالانَ دئینت،
سجّهێن رۆچا تئیی آدلێن کارانی زِگرا کنان چیا که آ که منی آزار رسێنگئے لۆٹۆک اتنت، سرجهل و شرمسار بوتگاَنت.
نَسلے په دومی نَسلا تئیی کارانی ستایا کنت و تئیی مزنێن کارانی کسّهانَ کاریت.
کوَهنێن زمانگان یاتَ کنان تئیی سجّهێن کارانی سرا پِگرَ کنان، تئیی دستانی کرتگێن کارانی هئیالا کپان.
آییا بنازێنێت، آییا په سئوت بنازێنێت، آییئے سجّهێن باکَمالێن کارانی هبرا بکنێت.
منی پگر و هئیال آییا پسُند باتنت که من آییئے بارگاها شادمانیَ کنان.
آییئے کرتگێن باکَمالێن کاران یات کنێت، آییئے مۆجزه و داتگێن هُکمان،
او هُداوند! منا تئیی اَهدی هُکم یات اَنت و منا چه همِشان تسلّا رسیت.