2 بله کمّے منتگاَت بٹگلان، نزّیک اَت پاد بلکُشنت.
وهدے گوَشتُن: ”منی پاد ٹگلگا اِنت“، تئیی مِهرا، او هُداوند، منا چه کپگا داشت.
او هُداوند! تئو منی اَرواه چه مَرکا رَکّێنت، منی چمّ چه ارسان و پاد چه لَکُشَگا
چیا که گوَشتُن: ”وهدے پادُنَ لرزیت، هما مردمان منی سرا شادهی کنگا مئیل که وتا چه من مسترَ زاننت.“
منی پادانی پد تئیی راها نَکش اَنت، پادُن نلرزتگاَنت.
بله من په پهرێزکاری تئیی دێما گندان، آگاه که بان، چه تئیی گِندگا سێرَ بان.
بله من چه تئیی مِهرا تئیی لۆگا کایان و چه تئیی تُرسا تئیی پرستشگاها کۆنڈانَ کپان.
بله وهدے آ نادْراه اتنت، من سوگی گُد و پۆشاک گوَرا کرت و جسم و جان گۆن رۆچگ دارگا رنجێنت. وهدے منی دْوا بێپسّئو منتنت