3 منی پناه دئیگئے تلار بئے، که مُدام دێم په آییا بیایان. تئو په منی رَکّێنگا هُکم کرتگ، چیا که منی تلار و کلات تئو ائے.
هُداوند منی تلار اِنت، منی کلات و منی رَکّێنۆک اِنت، منی هُدا منی تلار اِنت و هماییئے پُشتا باهۆٹ و مئیارَ بان. آ منی اِسپر اِنت، منی زۆراکێن رَکّێنۆک و منی سنگر.
اگن هُدایا وتی پناه بکنئے، بُرزێن اَرشئے هُدایا وتی منندجاه.
او هُدا! تئو منی بادشاه ائے. په آکوبا پێرۆزیئے هُکما بُرّ.
رۆچا، هُداوند وتی مِهرا دێمَ دنت و شپا سئوت و زێملی گۆن من اِنت، دْواے دێم په وتی زِند بَکشۆکێن هُدایا.
تئیی هُدائے پرمان اِنت که تئو زۆراور ببئے. او هُدا! اَنچش که پێسرا کرتگِت، وتی زۆر و واکا مارا پێش بدار.
هما منی مِهر کنۆکێن هُدا و کلات اِنت، منی سنگر اِنت و منی رکّێنۆک، منی اِسپَر، که آییئے مئیارَ بان، که منی کئوما منی چێردستَ کنت.
او هُداوند! نَسلانی نَسل تئو مئے منندجاه بوتگئے.
هُداوندا که ستا و سنائے لاهک اِنت تئوارَ کنان و چه وتی دژمنانَ رکّان.
من هم آییا وتی مسترێن چُکَّ کنان، جهانئے مسترێن بادشاه.